Dear friends, This content is available only on Thai language.
เจคอบ บาวลี่ : เขียน ประเสริฐ ตันพิพัฒน์ - จิตต์วิโมกข์ : แปล
ผมถูกส่งตัวเข้าศูนย์กักกันในช่วงฤดูร้อน ของปี 2542 ตอนนั้นผมอายุ ยี่สิบปี ผมรู้สึกตัวว่า ผมถูกจองจำในคุกแห่งความกลัวในใจของตัวเอง มากกว่ากำแพงคุกหนาๆ ที่ล้อมรอบตัวผมอยู่เสียอีก ตอนที่อยู่นอกคุก ผมมียาเสพติดและเหล้าเป็นผู้ช่วยให้ผมพอหลอกตัวเองได้ว่า ผมสามารถ ควบคุมจิตใจตัวเองท่ามกลางโลกที่หมุนเร็วได้ เมื่ออยู่ในคุก ผมก็ได้รู้ว่า บังเหียนชีวิตนั้น ไม่เคยอยู่ในมือผมจริงๆ เลย ผมไม่รู้วิธีที่จะควบคุมตัวเอง แม้เพียงพยายามที่จะหยุด หรืออย่างน้อยทำตัวเองให้ช้าลง มันทำให้ผม พบกับความจริงที่แสนขมขื่นว่า โลกนั้นไม่ได้เป็นดั่งใจผมเลย นับวัน ความผิดหวังนี้ยิ่งหนักหนาเกินกว่าจะรับมือไหว ผมจึงหลับตาลงด้วยความโกรธ ก่อนเดือดดาลใส่โลกทั้งโลก เพื่อให้จำนนต่อความสะใจอย่างไม่หยุดยั้ง
ในช่วงต้นปี 2544 ทางศูนย์กักกันเริ่มไม่พอใจกับวิธีการสนองความพอใจตัวเองของผม ตอนนั้นผมรู้ว่าผมจะถูกขังเดี่ยวอีก สักห้าถึงหกเดือนเท่านั้น ผมจึงไม่เห็นเหตุผลที่จะต้องเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมตัวเอง และนั่นทำให้ผมสร้างปัญหาให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว และแล้วก็ถึงจุดที่พวกเขาบอกกับผมว่า ผมต้องอยู่อย่างนี้ต่อไปอีกสามปี ปาร์ตี้ของผมจบลงแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ผมรู้สึกได้ถึงความโกรธที่ค่อยๆ ซึมผ่านตัวผมออกมาอย่างช้าๆ มันสั่นสะท้านทุกอณูเซลล์ทั่วร่างของผม และทวีกำลังขึ้นอย่างรวดเร็ว เราต่างมองหน้ากันและกัน ...ความโกรธและตัวผม... ผมรู้ตัวดีว่า มันกำลังทำลายผม
ในขณะที่ผมกำลังตกอยู่ในนรกของตัวเองนั้น ผมมีโอกาสอ่านหนังสือเกี่ยวกับพุทธศาสนา แปลกเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ผมพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะโต้แย้งกับคำสอนเหล่านั้น ผมกลับจนมุมในทุกกรณี สิ่งที่ผมได้อ่านล้วนเป็นเรื่องของสามัญสำนึกปกติทั้งสิ้น
ความจริงที่บาดใจ
ผมอ่านพบว่าชีวิตนั้นมีทุกข์ ผมรู้สึกว่ามันเป็นประโยคที่ตบหน้าฉาด แต่มันก็อยู่ต่อหน้าผม ตัวหนังสือสีดำที่ผมก็ไม่สามารถโต้แย้งได้ นี่ไม่ใช่การคาดเดาทางปรัชญาหรือข้อพิสูจน์ทางทฤษฎีใดๆ แต่มันเป็นอะไรที่บาดใจผมเหลือเกิน ผมอยู่กับความทุกข์มาตลอดชีวิต คนรอบๆ ตัวผมก็เช่นเดียวกัน
ผมอ่านพบว่าความทุกข์นั้นมีเหตุ และเหตุนั้นไม่ได้ดำรงอยู่ในโลกภายนอก หากแต่ดำรงอยู่ภายในใจของเรานี่เอง มันคืออวิชชา และการยึดมั่น ทว่าความทุกข์ไม่ใช่มาจากโลกภายนอกหรือ? ตรงนี้แหละที่ดึงความสนใจของผมไปเต็มๆ ด้วยความเข้าใจผิด ผมเคย ใช้เรี่ยวแรงมหาศาลพยายามดัดโลก